"Hayatımız çöp"diyordu ya,bir kere daha hatırlatmaktan zarar gelmez, "geçmişimiz de çöptür,çöplüktür." Ülkelerin tarihleri çöplüktür, kentlerin , ailelerin, evliliklerin, kavimlerin.Hatırlamak o çöplüğü karıştırmaktır. Çöplük romanını daha yeni bitirdim, ve aylar sonra mail hesabımı açıp Beyaz Tuval'in beni hala anımsamasınave yeniden yazmaya başlamasına çocuklar gibi sevinip,kendimi önce onun blogunda sonra da burada buldum.
Onu okudum,
epeydir yazmıyordu,belki kızgındı birilerine ya da kırgındı,bilmiyorum.
Biraz sitem hissettiğim mesajları ile utandım...
Yaşadığım sonu gelmeyen sorunlardan,kaostan sıyrılıp,her ne olursa olsun beni rahatlatan okumaktan sonra yazmanın anlamlı ya da anlamsız birşeyler yazmanın ne kadar önemli olduğunu anladım Beyaz Tuval'im sayesinde.
O okur, bilir çünkü iyi miyim?
Üzgün müyüm?
Kızgın mıyım?
Gülümsetirken bazen onu ,bazen gözlerini yaşartırım ama bilirim ki okur o beni.
Gündelik yaşam o kadar hızlı akıyor ki,bazen çalan telefona yanıt vermek külfet oluyor.Ama günün ya da gecenin herhangi bir saati açıp usul usul okunabiliyor,bir dostun yazdıkları....
Dedim ve yeniden başladım.
01.12.2009
* * *
31.12.2009 tarihi yaşamımın dönüm noktası oldu.
Bir kızım oldu.
Elif Ada dünyama güneş gibi doğdu:)
