Adam...

Adam, yüreğinin yarısını bıraktığı kadına sesini ve bedenini uzak düşürünce kalemini koydu ortaya. Şiirler yazmaya başladı, muhtemelen adam kendinde olan bu yeteneği paylaşmıştı uzaktaki kadınla. Kadın, kendisine yazılmış her satırda daha da bağlanmıştı belki de adama. Aradaki mesafeleri sözcükler kapatmaya başlamıştı. Kadın, hala kendine yazılan şiirleri okuyarak avutuyordu yüreğindeki acıyı. “Hala seviyor beni”, “her şeye rağmen “diyordu, bazen iç sesiyle, bazen yüksek sesle. Ve bazen de en yakınlarıyla paylaşıyordu içini kemiren o tehlikeli suali. “ Sevmese beni, hala şiir yazar mı?”

* * *

Adam, yüreğinin diğer yarısını paylaştığı kadına sunuyordu sesini ve bedenini. Uzaktaki kadına yazdığı şiirlerini paylaşıyordu, yanı başındaki yüreği kanayan kadına. Öyle yakınken öyle uzak düşüyordu kadın, sevdiği adama ve kendine. “Hala seviyor beni”, “her şeye rağmen” yanımda diyordu, bazen iç sesiyle, bazen yüksek sesle. Ve bazen de en yakınlarıyla paylaşıyordu içini kemiren o tehlikeli suali. “Sevmese beni, hala yanımda kalır mı?”