Yağmurlu Ve Keyifsiz Mersin Bugün

Hayatta bir işin rast gitmedi mi hiçbir işin rast gitmiyor.

Örnekse ev dağıldıkça daha çok dağılır. Dağınıklık dağınıklığı çeker. Sonra toplamak gözünde büyür. Büyüdükçe daha çok dağılır ortam. Dağılır, dağılır, toplanamaz hale gelir.
Bu durum da seni depresyona sürükleyebilir.

Başka bir örnek: Depresyon başlangıcına düşersin. Hiç bir şey yapmak istemezsin. Azıcık kendini bıraktın mı ağırlaşır. Kurtulmak, depresif düşüncenin dışına fırlamak için başlangıçtan daha çok efor, daha fazla güç harcamak gerekir. Her saniye yapması zorlaşır. Yapamadıkça da depresyon büyür..büyür ve..büyür. İşini ya da sosyal yaşamını devam ettiremeyecek hale gelirsin.

Blokeye alındın mı bir kere daha hayatta kaldırılmaz üzerinden o yuvarlağı ortadan bölen çizgi, her daim adinın üzerinde duracaktır, bu da var olan depresyonunu daha da körükler.Aynı şekilde yalnızlaştıkça yalnızlaşır insan. Bir dönem yalnız kalırsın, sonra o zaman zarfında pekiştirilmemiş sosyal yetenekler sorunlar yaratır. Zorlaşır her şey. Asosyalleştikçe asosyalleşirsin bu kez.

Her alandaki olumsuzluklar birbirini besler, arttırır, sıçtıkça sıçarsın. Bir yerde ipin ucu koptu mu, normalleşme şansı azalır.Bazen de zaten kötü koşullarda başlarsın.

Zaten depresyon geni, metabolizma, göz rengi, içine doğduğun koşullar, aile geçmişi, vs.Olumsuzluklar baş edebileceğin noktayı kaçırdın mı kanser gibi yayıldıkça yayılır.

Bundan sonra da yıkılamaz bir inanç ve bolca şans seni kurtarabilir.Bazen de düzeltirsin biraz.

Tam iyi gider gibiyken yeniden kopar. Sanırım ben birkaç kopma noktasını irade ile affa uğrattım.

Her neyse sanki gene bir kopma noktasındayım.Ne çok suskunluklarım ne çok düşündüklerim var, bu aralar paylaşamadan üst üste biriktirdiğim...



Bunu düşününce de daha çok anksiyete oluyor insan.

Bunu aşıp aşamamam bundan sonraki yirmi yılda kariyer, sağlık, aile ve mutluluğumu ya yoluna koyacak ya da hayatımı acılar içinde geçirmememe neden olacak .